Phlox paniculata 'Wilhelm Kesselring'

Płomyk wiechowaty tworzy wzniesione kępy sztywnych, nierozgałęzionych, ulistnionych łodyg o wysokości 80-120 cm, na szczytach których latem pojawiają się gęste, półkoliste baldachogrona. Okazałe pachnące kwiatostany nadają się do cięcia. Intensywność zapachu zależy od temperatury powietrza. Jeśli poranek jest ciepły, aromaty kwiatowe uzyskują maksymalne stężenie już w południe. Gdy jednak temperatura powietrza zaczyna wzrastać dopiero po południu, kwiaty najmocniej będą pachnieć wieczorem. W ogrodach uprawianych jest kilkaset odmian, które różnią się terminem kwitnienia, wysokością oraz mozaiką kolorów (białe, różowe, pomarańczowe, czerwone, liliowe, fioletowe) jednobarwne lub z wyraźnie zaznaczonym oczkiem. Po przekwitnięciu zaleca się przycinać przekwitnięte pędy, by pobudzić roślinę do kontynuowania kwitnienia jesienią. Płomyk wiechowaty jest trwałą, niezawodnie kwitnącą byliną, bardzo popularną w nasadzeniach ogrodowych. Należy jednak do roślin dość wymagających. Rośnie wszędzie, ale nie zawsze osiąga właściwe rozmiary i obficie kwitnie. Powinien być sadzony w glebie żyznej, próchnicznej, przepuszczalnej i latem dość wilgotnej. Miejsce uprawy powinno być osłonięte od wiatrów, stanowisko winno być słoneczne lub tylko nieznacznie ocienione od strony południowej. Bylina źle rośnie, choruje i słabo kwitnie gdy posadzona jest w cieniu, pod okapem drzew. Zaleca się dzielenie i przesadzanie roślin co 4-5 lat. Płomyk wiechowaty wysadza się na rabatach w mniejszych lub większych grupach, ciekawie prezentuje się wysadzany wzdłuż ścieżek w formie szpaleru. Przyciąga motyle i pszczoły.